KOPIA1~1

KOPIA1~1, Teksty piosenek

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

hr. Aleksander Fredro

"PAN TADEUSZ - XIII KSIĘGA"

(Noc poślubna Tadeusza i Zosi)

Pan Tadeusz wszedł pierwszy, drżącymi r©kami

Drzwi za sobą zatrzasnął. Ach! nareszcie sami.

Ach! Zosiu, ach! Zosieäko jak mi nie wygodnie

Popatrz jak tu odstaje, popatrz na me spodnie.

Zosia zy rzewne roni i za pier si© chwyta,

˝e to bya dzieweczka z chopcem nieobyta

Nie wiedziaa zaiste, czy si© ma caowa†

Ze swym m©ľem, czy paka†, czy pod ziemi© schowa†.

Stoi tedy i milczy, Tadeusz pomau

JĄ si© przygotowywa† do ceremoniau.

Od chwili, gdy ich lubna przywioza kareta

Tadeusz mia myl jednĄ - myl ta to mineta

(Sztuka w˘wczas na Litwie nikomu nie znana.

Dzi juľ rozpowszechniona, ale «le widziana

Przez strzegĄce c˘r swoich stateczne matrony

I ksi©ľy, kt˘rzy nieraz goniĄ jĄ z ambony).

Bo Tadeusz we Francji dugie lata bawi

I wielce si© w uľyciu sztuki owej wprawi,

Niezmiernie lubi liza†, wyraľa mniemanie,

˝e mineta o wiele przewyľsza jebanie,

Bo kutas zmys dotyku jedynie posiada,

J©zyk za r˘wnieľ smakiem pr˘cz dotyku wada,

Poza tym wszystkie zmysy za wyjĄtkiem suchu

SpeniajĄ pewnĄ rol©, kiedy j©zyk w ruchu.

Na przykad podniebienie ... a i wzrok si© raczy

Tem, czego lepy kutas nie zobaczy.

Tak mylĄc jĄ Tadeusz pieci† swĄ Zosieäk©

Najpierw jĄ z galanteriĄ pocaowa w r©k©,

Na oľu posadzi i macajĄc r©kĄ,

Dwa cycuszki jak pĄczki wyczu pod sukienkĄ,

R©k© niľej przesunĄ; pod sukienk© wsadzi,

I po n˘ľkach od kolan, aľ po udka gadzi.

WyciĄgnĄ si© na oľu przy Zosieäce jak dugi

Wydoby jeden cycu, a potem i drugi

I poczĄ je caowa† - dugo, poľĄdliwie,

Wreszcie usta oderwa i w nagym porywie

P˘ sukienki Zosieäce narzuci na gow©,

—ciĄgnĄ majteczki, dugie, koronkowe,

Dar cioci Telimeny, ku n˘ľkom si© schyli

I zacini©te udka po trochu rozchyli,

CaujĄc je nami©tnie od wewn©trznej strony,

A Zosia zapomniaa zupenie obrony,

Op˘r dziewiczej trwogi zaraz odrzucia

N˘ľki jak tylko moga, tak je rozstawia

I chowajĄc w poduszki zawstydzone lice

Pokazaa m©ľowi caĄ tajemnic©

Co ukryta g©boko wr˘d zocistych wos˘w

R˘ľowiaa niewinnie jak kwiatek wr˘d kos˘w.

Tadeusz po mistrzowsku wykona minet©.

Najpierw liza po wierzchu, czujĄc t© podniet©

Zacz©a Zosia wzdycha†, j©cze†, w koäcu krzycze†.

Tadeusz, by jej wi©kszej rozkoszy uľyczy†,

Wsadzi g©biej, j©zyczkiem jak mynkiem obraca,

R©kami jĄ od dou, aľ do g˘ry maca,

Przy czym j©zyk coraz g©biej wpycha

ObracajĄc j©zykiem coraz ľywiej, godniej,

Wreszcie zaj©cza cicho i spuci si© w ... spodnie.

Chwile cicho poleľa i odpoczĄ krzyn©

TulĄc nozdrza i usta w zocistĄ g©stwin©.

Wreszcie podni˘s si© z oľa, odszed od Zosieäki

I z lekka ocierajĄc wosy grzbietem r©ki

JĄ si© ľywo rozbiera†. ZdjĄ pas z kutasami,

—ciĄgnĄ kontusz i ľupan, buty z cholewkami,

Koszule zdjĄ przez gow©, hajdawery zoľy,

A gacie przemoczone na krzele pooľy.

Wreszcie usiad na oľu, odsapnĄ troszeczk©.

Po jajach si© pogaska, spojrza na ľoneczk©;

Suknia na twarz rzucona zasaniaa lice

OdsaniajĄc cycuszki, p©puszek i pice.

Widok ten zn˘w krew wzburzy w panu Tadeuszu,

Cho† si© dopiero spuci, nabra animuszu.

JĄ rozbiera† ľoneczk©, sposobi† posanie

By tym czasem poczeka†, aľ mu kutas stanie.

Zosieäka odrzuciwszy juľ wstydliwo† wszelkĄ

Na chuja spoglĄdaa z ciekawociĄ wielkĄ,

Bo dotychczas o chuju niewiele wiedziaa -

Raz od suľebnych co tam usyszaa,

Drugi raz leľĄc w gaju rankiem, w cieniu drzewa,

Zobaczya przypadkiem jak si© chop odlewa,

W grubej garci trzymajĄc jaki przedmiot wielki

I strzĄsajĄc na licie ostatnie kropelki

I ciocia Telimena co jej tumaczya,

Lecz Zosia nie suchaa, strasznie si© wstydzia,

A teraz, ľonĄ b©dĄc, dziewczĄtko uznao,

ľe wi©ty obowiĄzek zbada† spraw© caĄ,

Wiec spytaa: "A to co? I do czego luzy?

Przed chwilĄ taki may, teraz taki duľy,

O! jak to si© rozciĄga, jak to si© rozwija,

Dugi taki i gadki, niczym g©sia szyja.

- A c˘ľ go to u dou tak adnie przystraja?"

Rzek Tadeusz z powagĄ: "Zosiu to sĄ jaja,

A to co ci© w tak wielkie wprawio zdumienie,

Zwie si© (gdy obyczajnie nazwa†) - przyrodzeniem.

Kutasem takľe zwane, chociaľ cz©sto bywa,

˝e posp˘lstwo i chopstwo chujem to nazywa.

Przy tym istniejĄ inne przezabawne sowa...

A dziwne to bo przecieľ r©ka albo gowa,

Cho† wi©ksze i waľniejsze, jedna nazw© majĄ,

Jego za niewielkiego, r˘ľnie nazywajĄ,

Naraz tylu mianami, S©dzia nieraz zrzĄdzi:

"Jak si© gorĄc zaczyna, to mnie kuka sw©dzi".

Podkomorzy za waem kutasa nazywa,

A Wojski zaganiaczem go nieraz przezywa,

Maciek m˘wi wisielec, bo juľ sta† nie zdoa,

A Gerwazy na chopskie dzieci nieraz woa:

"Nie baw si© Wojtu ptaszkiem". Jankiel cymbalista

Zwie go smokiem lub bucem i rzecz oczywista

Jeszcze dziwniejsze nazwy ludzie wymylajĄ,

Uani go na przykad pyta nazywajĄ."

Tak wyjani Tadeusz te sprawy powoli,

A potem wytumaczy jak kutas pierdoli,

I chcĄc poprze† nauk© stanowczym przykadem

ZaczĄ wpycha†... na pr˘ľno, chociaľ rusza zadem.

Cho† sapa, cho† si© poci, chuj si© nie zag©bia

Zdumiao to modzieäca, ze po prostu zd©bia.

JebiĄc dotychczas kurwy z francuskiej stolicy,

Lub nadobne szlachcianki z caej okolicy,

Nie mia dotychczas sprawy z prawdziwĄ dziewicĄ,

Z ciasnĄ, nie wyrobionĄ i zamkni©tĄ piczĄ

Co nie zaznaa jeszcze kutasa ľadnego

Wi©c gdzieľby si© tam zmieci taki chuj jak jego.

Bo nie byo na ˘wczas por˘d wszystkich ludzi ,

Ni w Polsce, ni na Litwie ni na wi©tej ˝mudzi,

Ani wr˘d drobnej szlachty, ni wielkich dziedzic˘w,

Ani tez wr˘d Horeszk˘w, ani wr˘d Soplic˘w,

Ani wr˘d Radziwi˘w - ksiĄľĄt przepot©ľnych,

Ani tez wr˘d Dobrzyäskich, znakomitych m©ľnych,

Ni wr˘d Bartk˘w i Ma†k˘w - braci doborowej,

Ni wr˘d caej rozlicznej szlachty zaciankowej,

Nikt tak wielkiego chuja w˘wczas nie posiada.

Dumny byˆ zeä Tadeusz i dzielnie nim wˆadaˆ,

A do dumy takowej k czy jaja.

Ot˘ľ te pyt© chcia Tadeusz Zosi

Na si© wepchnĄ†, miechem si© zanosi

Zosieäka, tak si© bawi, ˜mieje do rozpuku

I jak dziecina woˆa: "a kuku, a kuku".

Nagle schwyciwszy zr©cznie kutasa do r©ki

Zanuciˆa przekornie sˆowa tej piosenki:

"Do dziury myszko, do dziury,

Bo ci© tam zˆapie kot bury,

A jak ci© zˆapie w pazurki,

"Myszka?" - krzyknĄ Tadeusz - "c˘ľ to za myl dzika

Nazwa† sobie ot myszka, tego oto ľbika.

Tak m˘wiĄc, powsta z ˘ľka i wyszed z pokoju

Do przedsionka, gdzie staa pena beczka oju,

˝eby byszcza jak wielka czerwona kiebasa.

Do pokoju powr˘ci, zaraz leg na oľe,

PrzytknĄ r˘wno kutasa, popchnĄ i uderzy,

"Wyjm, pan, wyjm natychmiast, to okropnie boli!"

Tadeusz jej nie sucha, jebie, rľnie, pierdoli,

Lecz kutas jeszcze stercza, wielki, chociaľ syty.

Twarz do ciany odwr˘ci i mocno zachrapa.

Ale Zosieäka nie pi, leľy na posaniu,

Lecz teraz gdy przywyka to by jeszcze chciaa,

Chce obudzi† maľonka, lecz Tadeusz chrapie,

Ale twoja Zosieäko, bez twojej urazy

Zrozum, ľem tej nocy spuci juľ sze† razy,

Lecz lepiej daj mu spoczĄ†, p˘«niej zn˘w kochanie

I wtedy ci pokaľe figle rozmaite,

W Paryľu wyprawiano sztuki wymienite:

Przed lustrem, na siedzĄco, albo na stojaka,

Lub teľ konno na chuju, na boku, na raka,

Jeli wiesz co to znaczy... lecz Zosiu kochana

... [ Pobierz całość w formacie PDF ]

KOPIA1~1

Podobne

KOPIA1~1, Teksty piosenek